Bir qishloqda maktab bor edi. Maktabda qishloqning barcha bolalari borar edi va o’qituvchi juda qattiq va talabchan edi.

Ammo bir kuni o’qituvchi kasal bo’lib, darsga kela olmadi. Bolalar juda xafa bo’lishdi, chunki ular imtihon topshirish va yaxshi baho olish uchun o’qishlari kerak edi.

O’quvchilardan biri taklif qildi: «Nega biz o’zimiz o’rganmaymiz? Biz bilim almashishimiz va bir-birimizga yordam berishimiz mumkin.» Qolgan o’quvchi o’zlari o’rganishlari mumkinligiga unchalik ishonchlari komil emas edi, lekin sinab ko’rishga qaror qilishdi.

Ular sinfxonaga yig’ilishdi va o’qishni boshladilar. Bir o’quvchi matematikani, ikkinchisi geografiyani, uchinchisi ona tilini tushuntirdi. Ular bir-birlariga dars berishdi va bir-birlariga qiyin masalalarni hal qilishda yordam berishdi.

Ertasi kuni o’qituvchi qaytib kelganida, u o’quvchilarning topshiriqni qanchalik yaxshi bajarganiga hayron bo’ldi. U ulardan bir kunda qanday qilib ko’p narsalarni o’rganishga muvaffaq bo’lganliklarini so’radi va ular unga o’z bo’lgan voqea haqida gapirib berishdi.

O’qituvchi ularning harakatlaridan juda mamnun edi va o’qitishga bunday jamoaviy yondashuv ularga fanni yaxshiroq tushunishga va yaxshi natijalarga erishishga yordam berishini aytdi.

Shunday qilib, maktab bolalarga birgalikda har biridan ko’ra ko’proq narsaga erishish mumkinligini o’rgatdi. Ta’limga jamoaviy yondashuv ularga materialni yaxshiroq tushunishga va yaxshi natijalarga erishishga yordam berdi.