Bir zamonlar, «Fasl Qiroli» deb atalgan, yilning boshida hukmronlik qiluvchi Yanvar ismli oqsoqol bor edi. Uning soqoli oppoq, ko‘zlari esa muz parchalaridek tiniq edi. Har yili qirolichasi Qish bilan birgalikda dunyoni oppoq qorga burkardi, daraxtlarni shishadek muz bilan bezardi va insonlarga sovuq, ammo mo‘jizaviy damlar ulashardi.

Bu yil Yanvar o‘zidan g‘azablandi. Odamlar uning sovg‘alarini qadrlamay, faqat sovuqdan nolishar edi. Shunda u:
— Agar bu yilni ham mendan norozi kutib olishsa, sovg‘alarimni boshqa bermayman, — dedi va darg‘azab Qish saroyiga qaytib ketdi.

Ammo bir kuni kichkina qizaloq Laylo muzlagan deraza oldida o‘tirib, muz naqshlariga qarab qiyqirib yubordi:
— Onajon, qarang, bu naqshlar go‘yo ertak dunyosiga o‘xshaydi! Rahmat senga, Yanvar bobojon!

Bu so‘zlar Yanvarning qulog‘iga yetib bordi. Qizaloqning samimiy minnatdorchiligi uni hayajonga soldi. U o‘zining sovuq qo‘llarini deraza tomon cho‘zdi va Layloga kichkina, lekin sehrli sovg‘a berdi — qor bo‘roni ichida miltirab turgan kichkina muz yurak.

Laylo o‘sha yurakni qo‘liga olgan zahoti qishning go‘zalligini butun shaharga ulashdi. Odamlar sovuqni emas, balki tabiat mo‘jizalarini ko‘rib, Yanvarga minnatdor bo‘lishdi. Shu tariqa, Yanvar yana o‘z sovg‘alarini ulashishda davom etdi.

Ertak shuni o‘rgatadiki, har bir faslning o‘z go‘zalligi bor, uni ko‘ra bilganlarga mo‘jiza ham ulashiladi.