Bir zamonlar, uzoq-uzoq o‘lkalarning birida, kichik bir qishloqda cho‘pon yigit yashar edi. Yigitning ismi Baxtiyor edi. U kuchli, mehnatsevar va yuragi pok edi. Baxtiyor kundan-kunga otasining qo‘ylarini boqish bilan mashg‘ul bo‘lar, ularni tog‘larga olib chiqar, kechqurun esa qaytar edi.

Bir kuni, Baxtiyorning qo‘ylari uni noma’lum bir joyga olib ketishdi, u yerda ularni kutib turgan narsa — ulkan ajdar edi. Ajdar yigitdan uning qo‘ylarini talab qildi. Biroq Baxtiyor qo‘rqmadi. U ajdarga qarshi turishga qaror qildi va unga aql bilan yondashdi.

«Men senga qo‘ylarimni bermayman,» dedi Baxtiyor. «Lekin agar sen menga bir muammoni hal qilishimda yordam bersang, men senga bir boylik beraman.»

Ajdar qiziqib qoldi va rozi bo‘ldi. Baxtiyor ajdarga qishloqda ko‘p yillardan beri hal qilinmagan bir masala haqida gapirib berdi. Masala shundan iborat ediki, qishloqdagi chashma suvi kamayib ketgan va hech kim sababini bilmas edi.

Ajdar chashmaga borib, uning ostida yo‘lni to‘sib qo‘ygan katta toshni ko‘rdi. U kuchi bilan toshni ko‘tarib, chashmaning suvi yana oqib ketishiga yo‘l qo‘ydi. Qishloq aholisi bundan juda xursand bo‘lishdi va Baxtiyor bilan ajdarni qahramon sifatida qarshi olishdi.

Ajdarga va’da qilingan boylik sifatida Baxtiyor unga eng qimmatbaho narsasini — o‘zining minnatdorchiligini va qishloqdoshlarining do‘stligini taqdim etdi. Ajdar qishloqdan ketar ekan, u bilan birga qishloq aholisining mehri ham ketdi.

Shu tariqa, Baxtiyorning aqlliligi va jasorati nafaqat uning qo‘ylarini saqlab qoldi, balki qishloqni ham katta balodan qutqardi. U har doim qishloqdoshlari orasida hurmat va muhabbat bilan eslanadi.