Qadim zamonda oʼrmonda bir quyon yashar ekan. U juda aqlli va har doim har qanday vaziyatdan chiqish yoʼlini topardi. Bir kuni quyon ovchi tomonidan tuzoqqa tushib qoldi. Ovchi quyonni tuzoqdan chiqa olmaydi deb oʼyladi, lekin quyon aqlli edi va chiqish yoʼlini oʼylab topdi.

Quyon katta teshik ochguncha tuzoq atrofidagi novdalar va barglarni kemirishni boshladi. Keyin u panjalari bilan yerga urib, tuzoq atrofida sakray boshladi. Koʼp oʼtmay, ovchi quyonni tutganligini tekshirish uchun tuzoqqa keldi. Аmmo quyon bunga tayyor edi, u sakrab tushdi va ovchining yuziga tuproq, barglarni tashladi va ovchi hech narsani koʼrmay qoldi.

Quyon tezda tuzoqdan chiqib, oʼrmonga yugurdi. Ovchi quyonning shunchalik aqlli yekanligidan juda hayron boʼldi va gʼazablandi. Oʼshandan beri ovchi quyonlarni juda ayyor va aqlli ekanligini tushunib, ularni ushlashga urinmadi.

Va quyon oʼrmonda yashashni davom yettirdi, har qachongidan ham aqlli va chaqqonroq edi. U har doim har qanday toʼsiqlarni yengib oʼtish va oʼzini xavfdan himoya qilish yoʼlini topdi. Va bir kuni, boshqa quyonlar muammoga duch kelganda, ular unga yordam soʼrab murojaat qilishdi va aqlli quyon hammasini qutqarish yoʼlini topdi. Shunday qilib, quyon oʼrmonda qahramonga aylandi va barcha hayvonlar tomonidan hurmatga sazovor boʼldi.