Dono toshbaqa

Qadim zamonlarda Taygada yashagan dono toshbaqa bor edi. Uning yonida yashagan barcha hayvonlar uni juda aqlli va dono deb hisoblashgan va ular tez-tez yordam va maslahat uchun unga murojaat qilishgan.

Bahor faslining birida, o’rmondan oqib o’tgan daryo toshib, atrofni suv bosganida, hayvonlar yordam uchun dono toshbaqaga murojaat qilishdi. Ular umidsiz edilar va uylarini qanday tark etishni hamda bu dahshatli toshqindan omon qolishni bilishmasdi.

Dono toshbaqa uzoq o’yladi va dedi: «Men sizlarga qanday yordam berishni bilaman. Men daryo bo’yida turgan daraxtga ko’tarilib, u yerdan sizni xavfsiz joylarga yo’naltirishim mumkin.» Hayvonlar bu g’oyadan hayratda qolishdi, chunki toshbaqalarni sekin xarakat qilishini bilishar edi.

Ammo dono toshbaqa boshqalarga yordam berish uchun kuch va aqlga ega ekanligini yahshi bilar edi. U asta-sekin va ehtiyotkorlik bilan daraxtga ko’tarilib, hayvonlarni xavfsiz joyga yo’naltira boshladi. U avval quyonlar jamoasini, keyin kiyik va tulkilarni yo’naltirdi. U barcha hayvonlar xavfsiz bo’lgunga qadar daraxtda qoldi.

Hayvonlar toshbaqaga donoligi va jasorati uchun juda minnatdor edilar va ular hatto eng sekin va ko’rinmas mavjudotlar ham juda aqlli va foydali bo’lishi mumkinligini tushunishdi.

Shunday qilib, toshbaqa aql va donolik jismoniy kuch va tezlikdan ko’ra muhimroq bo’lishi mumkinligini ko’rsatdi. Uning hikoyasi o’rmonda afsonaviy bo’lib qoldi va o’shandan beri hayvonlar har doim toshbaqadan maslahat va yordam so’rab murojaat qilishgan.